Ay isigi gozlerinde sevda pariltisi vardi senin ,simdi ne haldedir bilmiyorum,Sevda sozcuklerin vardi beni bastan yaratan simdi sadece nefret kokuyor anlayamiyorum,o buyulu bakislarin beni mest eden sesin vardi senin, simdi hayalimde aniyorum...VE soruyorum kendi kendime ben neyim .Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim ,
ya da asla birini severken... karşılığını beklemedim...
Dostluğuma değer biçmedim....
Bazen çok kırıldım , bazen belki de kırdım...
Ama hata insana mahsustur dedim..Affettim , af diledim..
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim.. Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.Belki de içten içe sinsice güldüler... Ama asıl unuttukları şuydu... Ben aldanmadım...
Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar...
Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için...
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için..
Oysa ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar...
