günlük güneşlikkende yagmur yagarmıs ınsanların yuregıne
kan kırmızı acılar yasanırmıs ıcerlerde bır yerde
dumanı tuten sıgaralar sıs olup kor edermıs umutları
snra ınsan bır basına kalırmıs yalnızlık duvarlarına carpa carpa
omur denen bir gül varmıs guzel bır kızın saclarının arasında
bazen acımasız bır veda koparırmıs güzellıklerı bırbırınden
gerıye dokulen yapraklar kalırmıs fırtınaların ardında savrulan
bır gun ask kapını calarsa yenıden
sakın ola ruzgarlar gırmesın yüreğine
sakın sen mavı umutlarını tüketme
bırak yangınlar yureklerde kalsın
ama sen yuregınde yaktıgın aşk atesını söndürme
