almış eline kağıdı kalemi
bak sarıyor yapraklarını
bir yumrukta yere yığılıyor yağmur
aşağı tükürsem aşk
yine koynuma giriyor nafile hanım
ne de olsa sonbaharın eski yavuklusu
aceleye gelmez tarafındayım yokluğunun
gıcırdayan yatak havasını atıyorken
yukarı tükürsem hüzün sessizliği
sevişsem
hamile kalır yalnızlık diye korkuyorum
biliyorum şairin işi bu
haydi şair git işine
ama sen
bizsizlik derdindesin yine
ıslanmamak için
gitmelerin şemsiyesine sığınıyorsun
sözüm ona sığıyorsun bu güze
bana aşık tüm kadınlar yuh çekiyorlar ardından
güya mutlular
kim bilir sırnaşırım belki
şair bir el atsın yeter gösteririm gününüzü
oysa ben
her zaman ki ben gibiyim yine
bir çok bakımdan sencil
dizinin dibi ülkesinin müdavimi
ve omuzlarının yancısı sancısıyla
mandasındayım yine yüreğinin
göğsünün kızılca meydanında
eşitlik özgürlük diye haykırmak kadar güzelken
beni sömür diye bağırmak
kıyamet gibi gidiyorsun ya
ganimet gibi kalıyor sensizlik
bardaktan boşalırcasına dökülüyor
damlaya damlaya çöl oluyor çapaklarımda
sen o elma gibi yasakken bana
bir sis bir pus ve bir sus aşırıyorum usulünce ağaçtan
taşlasınlar istiyorum sana kopardığım ilkleri
şimdi gidebilirsin usulca
diyorum deminden beri
şairin işi bu
öyle uslanmaz seviyorum seni
