‘Ölürüm’ diyordum, ‘Yaşayamam sensiz...’
Bak, yaşayabiliyorum
Sensiz den nefes alabiliyorum, bak...
Yine her gün güneş doğuyor, çiçekler açıyor,
Kuşlar cıvıldıyor...
Her şey çok güzel...
Her şeye, herkese gülüp geçiyor, eğleniyorum yine,
Eskisi gibi...
Bak ayaktayım, dimdik durabiliyorum sensiz...
Tam karşındayım...
Gözlerine bakıyorum...
Bir zamanlar hayatımın anlamı olan o gözlere...
Ne çok şey ifade gözlerinde kaybolmak benim için...
Şimdi ise öyle boş, öylesine anlamsızlar ki...
Artık ne gözlerin, ne kalbin, ne de sen...
Hiçbiri bana bir şeyler hissettirmiyor...
Seni sende bırakıp gittim ben...
Ve yıllar sonra dönsem de,
Artık hiçbir şeyin değişeceğini sanmıyorum...
Değişse bile, artık bunu kaldıracak bir kalbim yok...
O öyle yorgun, öyle hasta, o kadar kırık ki...
Seni sebepsiz sevmekten o da bıktı artık...
Sonu gelmez bir bekleyiş var hala onda...
Hala bir umudu var ‘Belki sever...’ diye...
Hala bir şeyler hissediyor sana karşı, ama...
Sen hak etmedikten sonra...
Kalbim kendini sana feda etse ne çıkar..!
Sen anlamadıktan sonra...
Sen sevmedikten sonra aşkım ikimize yeter mi...
Keşke layık olabilsen onun sevgisine...
Nasıl seviyor seni, bir anlayabilsen, anlatabilse, anlatabilsem...
Ama artık her şey için çok geç demek için bile,
Belki de çok geç..!
