Tomurcuğunum ben senin
Ama çiçek açmayı bir türlü bilemedim
Tam gün yüzüne çıkacakken yapraklarım
Bu şehrin ayazından karından kurtulamadım
İşin garibi de anne
Solmayı da beceremedim
En beklenmedik mevsimde yağan karlarla
Hep varla yok arasında gidip geldim
Ama en yok olduğum anlarda
Varlığımın sureti sendin
Bu dünya denilen vahşi ormanda
Beni koruyup gözeten tek sendin
En soğuk ayazlarda bile
Yaprak oldu kolların korudu beni
Solmak nedir bilmedi dört mevsim
Dört mevsim sarıp sarmaladı beni
En sıcak yazlarda da sendin hep gölgeliğim
Korudu beni hep o büyüklüğünün dev gölgesi
Ama senin gibi büyüyemedim anne, hala büyüyemedim
Meyve vermekten geçtim, baharı bile göremedim
İçimde sana ne çiçekler açtım ama
Birini bile sana gösteremedim
Ah bir girebilsen içime
Görebilsen sert kabuğumun altındaki gerçek beni
Daha küçücük bir tomurcuğum ama
İçimde kocaman kırlar var
Keşke o kırlarda koşsan anne
Piknik yapsak oralarda eski günlerdeki gibi
Dedim ya, tomurcuğum hala anne, ama mutluyum bu halimle
İçimde bu dünyadan, o dünyadan ala dünyalar var
Cennetten ala cennetler var
Ben hep tomurcuk kalayım
Sen çiçek aç içimde
Başına taç öreyim kırlarımdaki çiçeklerle
Kırlarımın bir parçası da sen ol
Varsın olsun ben çiçek açmayım, büyümeyeyim
Senin tomurcuğun olarak doğmuşum
Senin tomurcuğun olarak çürüyeyim
Ama yeter ki sen solma anne
Yeter ki sen solma anne
