Açtıkça Okunan Kitaptır İnsan
Kınanmış duyguların, can çekişen gizeminde,
Okunmaya hasret bir kitaptır insan!
Yani ısırgan otundaki bir veda şarkısında,
Dolanmaktan yorgun düşmesidir
Beynimdeki kıvrımın yarına!..
Ne zaman göz göze gelsem emekçi bir insanla
Dilimde şiirler boğuluyor,
Kıyılara vuruyor hürriyet
Ayaklarımda!
kaldırımsız sokağın, taşıdığı umut
Bedenimde ölüm yorgunluğu..
Üretenin kopartılmış yüreğinin, içindeki aşk
Özlem duvarlarının, kanayan yarasıdır,insan
Gülmeyen yüzlerdeki yarı ağlamaklı tebessüm
Gayrı azap veriyor yakılmış, kandil ışıkları!..
Fabrikalarda kendilerine günah sayılarak,
sokağa atılan işçiler,
Suya abdest aldırdırırlar barikatlarda!
Ki dilim şiirin renginden,
Ormanlar yeşilinden yoksun.
Uyanılmış şafağın, sabahındaki sır!
Öldürüyor insanı!..
Bilinmeli ki insan en büyük emek
Açtıkça okunan bir kitaptır insan!..
Kendime yasak sayılmışım
Açlığa yürek biliyorum dilime isyan
Uzak mevsimlerden geliyorum,
Güne yorgun, gözlerim kan çanağı
İş bitimi suskun akşamlar dönüyorum
Kucaklayarak öfkelerini günün
Yakamoz renginde,suların sessiz gelgitleri
Usul usul okşar kıyıda midyeleri
Güneş doğmaz baharına,
mavisi yitirilmiş denizlerin!
Martıların şarkılarında anlamsız bir çelişki yumağı!
Gelsekde farklı çoğrafyalardan
Ki insan hak, üşütülmemeli yaşamdan!
Yürek atışının tınısı değişmez hep aynıdır
Ufuklarımda alabildiğine mevsimsizlik
Yarına, arınmış sabaha yükenir, geceden umut
Açılsada perdeler, yürekte düğümlenir, umut
O kapatmaz perdeleri, sevdalı gönlünde,
Gönül çizgileri resimlenir,
dilinde yaşam şiirlenir!
Ayrılık akşamlarında solar hüznün ilk baharı,
Başlar kararmış bulutların, vedasız ölümü!..
Açtıkça okunan bir kitaptır insan
Ki umuda giden yol insanı okumaktan geçer,
Her yaşamdan kopan hayat.
Yarına kapatılan bir kitap gibi kapanır usulca!....
Abdullah Oral
