Çay kaşığının çayı karıştırırken çıkardığı sesten kim sorumludur?
Şeker, kaşığı tutan el, bardağın cam duvarları, kaşığın kendisi, kaşığı tutan eli yöneten beyin, o beyni çayın şekerle içileceğine inandıran emperyalist sistem, o ses frekansını duymamızı sağlayan kulağı yaratan Tanrı, o Tanrıyı yaratan Tanrı...
Buldum, artık bulmam lazım, bu işin sonu kötü. Evet, buldum; şeker suçlu. Şöyle sessizce eriseydi ne olurdu sanki?
Ne ilgisi var başlıkla bu 'saçma' yazının? Bilmem, diyalektiğin 'her şey birbiriyle ilgilidir' diye bir yasası var ya, belki de ona inattır bu alakasızlık...
İyi de başlık ve konunun birbiriyle ilgisi yok ama çayın Tanrıyla baya bir ilgisi var...
En iyisi çayı şekersiz içmek. Ayrıca 1 ve 2 şekerin çıkardığı ses aynı olamayacağından, içeceksek bile çayı 1 şekerli içmek lazım. Ya da 1 şekeri 2 kişi bölüşerek çıkarılan sesi azaltmak da mümkün olabilir...
İyi de şekerin karıştırılma sesinden kim rahatsız olur? Öyle tüm evrende bir zamanlar yalnız olduğunu sanırsan, bu masum ve zevk müjdeleyici sesten doğaldır ki rahatsız olursun, hatta kendine meydan okunduğunu düşünürsün...
Ancak yoksan, aynı şekerin olmadığı zaman çıkaramadığı ses gibi, işte o zaman rahatsız ol-a-mazsın. Sahi şekerin karıştırılma sesinden kime ne?
Çayını soğuk içmeye razıysan bekle, belki bir şeyleri yok edersin belki de şeker sessizce erir...
